17/10/2016 Jordi i Gloria

DÉU ENS HABITA

En general som poc conscients d’aquesta realitat. Déu ens habita. És  en nosaltres. Des del primer moment de la nostra vida i per sempre més. No és una presència passiva. Al contrari, és una presència activa. Sempre en la profunditat del nostre interior, respecta la nostra llibertat i hi és amb aquella cura maternal de qui només vol el nostre bé.

Per això, quan iniciem una estona de pregària ajuda molt prendre consciència d’aquesta veritat: som habitats per Déu. Si la pregària és fonamentalment una relació amb Ell, té lògica que uns moments abans de començar-la ens adonem que no està lluny, en el cel, sinó en el més profund de nosaltres. I per cert, què és el cel sinó Déu mateix? Portem doncs el cel a dins. Fora de l’espai, fora del temps, en aquella dimensió d’amor en plenitud definitiva.

Altres vegades no disposem d’un temps llarg per fer pregària, però sí de moments de pregària en mig de la nostra vida, segurament plena de relacions, treballs, viatges i estats d’ànim ben diferents. En aquesta situació prendre consciència del Senyor en nosaltres serà com una breu mirada que no per curta deixa de ser intensa i viva.

Hi ha qui prega en el transport públic, a l’espera que el rebi el metge, o caminant pel carrer o uns instants abans de prendre una beguda. És fàcil. Hola, Senyor, sóc aquí i Tu ets en mi. Que gran, que consolador, que sublim i quina energia!! Gràcies.

La sensació de soledat moltes vegades ens acompanya. Voldríem que una persona amiga estigués al nostre costat. Que agradable seria ara poder parlar amb la parella o abraçar-la, però resulta que és a la feina. I no diguem si hem perdut una persona molt important per a nosaltres… Quina enyorança, quin buit!!

Són situacions normals; les viu tothom. No tots alhora; avui tu i demà jo. Aquestes soledats són un fet universal. De vegades duren massa. És cert. Déu en nosaltres ens acompanya. Ell mai marxa. Som convidats per Ell a desfogar-nos, en cert sentit a una certa pugna, a preguntar-li com és que la vida és així, etc. Ell mai s’enfada, ho comprèn perquè Ell en Jesús també va viure aquestes situacions. Sap de què va.

A mida que passa la vida, aquesta consciència que Déu és en nosaltres va prenent importància. No és per por, tampoc per un excés de soledat, encara menys per imaginació o fugida. Què va!! És Ell que ens tracta persona a persona, tant si ens n’adonem com si no, i va trucant suaument a la porta del nostre cor perquè ens adonem d’aquella veritat que tan bé va explicar Santa Teresa d’Àvila amb el seu “Solo Dios basta“, o el que deia Sant Ignasi de Loiola: “trobar Déu en totes les coses”. I cadascú de nosaltres som molt més que una cosa. Portem Déu dins nostre. Estem dins Déu.

Restem doncs en silenci, per trobar-nos amb Déu.

Jesus Renau

Jordi i Gloria

 

senefa

DIOS NOS HABITA

En general somos poco conscientes de esta realidad. Dios nos habita. Es en nosotros. Desde el primer momento de nuestra vida y para siempre. No es una presencia pasiva. Al contrario, es una presencia activa. Siempre en la profundidad de nuestro interior, respeta nuestra libertad y es con aquel cuidado maternal de quien sólo quiere nuestro bien.

Por eso, cuando iniciamos un rato de oración ayuda mucho tomar conciencia de esta verdad: somos habitados por Dios. Si la oración es fundamentalmente una relación con Él, tiene lógica que unos momentos antes de comenzarla nos d

Hemos cuenta de que no está lejos, en el cielo, sino en lo más profundo de nosotros. Y por cierto, ¿qué es el cielo sino Dios mismo? Llevamos pues el cielo dentro. Fuera del espacio, fuera del tiempo, en esa dimensión de amor en plenitud definitiva.

Otras veces no disponemos de un tiempo largo para hacer oración, pero sí de momentos de oración en medio de nuestra vida, seguramente llena de relaciones, trabajos, viajes y estados de ánimo muy diferentes. En esta situación tomar conciencia del Señor en nosotros será como una breve mirada que no por corta deja de ser intensa y viva.

Hay quien ora en el transporte público, a la espera de que lo reciba el médico, o caminando por la calle o unos instantes antes de tomar una bebida. Es fácil. Hola, Señor, estoy aquí y tú eres en mí. ¡! Que grande, que consolador, que sublime y qué energía!! Gracias.

La sensación de soledad muchas veces nos acompaña. Quisiéramos que una persona amiga estuviera a nuestro lado. Que agradable sería ahora poder hablar con la pareja o abrazarla, pero resulta que está en el trabajo. Y no digamos si hemos perdido a una persona muy importante para nosotros … !!Qué añoranza, qué vacío!!

Son situaciones normales; las viven todos. No todos a la vez; hoy tú y mañana yo. Estas soledades son un hecho universal. A veces duran demasiado. Es cierto. Dios en nosotros nos acompaña. Él nunca se marcha. Somos invitados por Él a desahogarnos, en cierto sentido a una cierta pugna, a preguntarle cómo es que la vida es así, etc. Él nunca se enfada, lo comprende porque él en Jesús también vivió estas situaciones. Sabe de qué va.

A medida que pasa la vida, esta conciencia de que Dios es en nosotros va tomando importancia. No es por miedo, tampoco por un exceso de soledad, y aún menos por imaginación o fuga. ¡Qué va! Es Él quien nos trata persona a persona, tanto si nos damos cuenta como si no, y llamando suavemente a la puerta de nuestro corazón para que nos demos cuenta de aquella verdad que tan bien explicó Santa Teresa de Ávila con su  «solo Dios basta», o lo que decía San Ignacio de Loyola: «encontrar a Dios en todas las cosas”. Y cada uno de nosotros somos mucho más que una cosa. Llevamos Dios dentro de nosotros. Estamos dentro Dios.

Quedémonos pues en silencio, para encontrarnos con Dios.

Jesús Renau

Jordi i Gloria

fleco

Esta entrada fue publicada en Octubre 2016 y etiquetada . Guarda el enlace permanente.

Deja un comentario